Πέμπτη

"Η κατάρα των Ramones"

  Ολα ξεκίνησαν την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς που πέρασε...
Καθώς έπλενα τα δόντια μου για να πάω στο σχολείο, διαπίστωσα ότι η μπλούζα μου είχε λερωθεί.Ετσι λοιπόν, πήγα γρήγορα στο δωμάτιό μου, άνοιξα τη ντουλάπα μου, και πήρα την πρώτη μπλούζα που βρήκα μπροστά μου βιαστικά, για να μην αργήσω.Και ποιά ήταν αυτή; Σωστά μαντέψατε!Μια μπλούζα με το λογότυπο των Ramones!
  Εφτασα στο σχολείο τρέχοντας, κι όμως, δεν είχα γτάσειέγκαιρα.'Μπελάδες από την πρώτη κι όλας μέρα',σκέφτηκα.Περίμενα ήσυχα να τελειώσει η προσευχή και έπειτα έσπευσα να μπω μέσα προτού με πάρει κανένα μάτι.Κι όμως..."Επ, εσύ με τη μπλούζα που λέει ραμόνες!Νόμιζες πως δε θα σ'έβλεπα πουλάκι μου;Τί έγινε;Μας πλάκωσε το πάπλωμα;..."
  Και φυσικά ήταν ο υποδιευθυντής.Αυτός ο σπιούνος του σχολείου.η οχιά.Οχιά διμούτσουνη να τον φάει.Αφού του εξηγησα τί είχε συμβεί,με άφησε επιτέλους να μπω μέσα.Η μοίρα όμως μου έμελλε αποβολή πρώτη ώρα, όχι γιατί άργησα, αλλά γιατί φορούσα μπλούζα ροκ συγκροτήματος και η καθηγήτρια των θρησκευτικών υποστήριζε την ιδέα "Πας ροκάς,σατανιστής".
Ετσι λοιπόν,πέρασα την πρώτη ώρα στο παγκάκι της αυλής ακούγοντας το "I Want To Be Your Boyfriend" και σκεπτόμενη την ώρα που κάποιος θα το αφιέρωνε και σε 'μένα...
  Το κουδούνι τελικά χτύπησε και επιτέλους είχαμε διάλειμμα.Περίμενα  τις φίλες μου στο ίδιο παγκάκι, όμως αυτές βγήκαν μαζί μ'ένα τσούρμο άξεστους συμμαθητές μας με αδυναμία στην μουσική των σκυλάδικων,οι οποίοι και έκατσαν δίπλα μου.Και ενώ συζητούσαμε για το ταξίδη της Ελισάβετ στην Πορτογαλία, πετάγεται ο *Γιώργος:
-Ποιός είναι ο Ραμόνες;
-Εμ,ονομάζονται Ραμόνς, και είναι συγκρότημα, ή τουλάχιστον ήταν.
-Ναι, καλά.Ο γκόμενός σου είναι;
(εκείνη τη στιγμή πήγα να του απάντήσω "όχι, ο δικός σου", αλλά αρκέστηκα σ'ένα απλό "ναι",μπας και τον ξεφορτωθώ.)
Συνεχίσαμε λοιπόν τη συζήτηση κι ενώ σκεφτόμουν την ¨Ελις να περπατάει στους δρόμους της λισαβόνας και είχα φτιάξει μια ονειρική εικόνα με το μυαλό μου, ο Γιώργος μ'ενόχλησε πάλι:
-Ισπανός είναι ο Ραμόνες;
Μη θέλοντας ν'ασχοληθώ μαζί του, απάντησα:
-ναι
-Αχά...Από πού;
Ε, και σκεπτόμενη εγώ τη φίλη μου να περπατά στα πλακόστρωτα καλντερίμια της Λισαβόνας, είπα:
-Από την Πρτογαλία.
  Τα ατελείωτα, γάργαρα γέλια που ακολούθησαν, μ'έκαναν να συνειδητοποηήσω το μέγεθος της γκάφας που είχα κάνει. Από τότε, το παρατσούλκι μου είναι φυσικά-πώς αλλιώς- Ραμόνες, και πάντα ο Γιώργος και η παρέα του με ρωτάνε για το δεσμό μου, τον ισπανοπορτογάλο.Πάντα μελαγχολώ όταν σκέφτομαι πως μεγαλώνω και όλα τα ωραία κάποτε θα τελειώσουν , αλλά κάτι τέτοιες στιγμές με ανταμείβουν και με κάνουν να θέλω να φοράω συνέχειατη μπλούζα των ραμόνς,μπας και κρατήσει λίγο ακόμη η νιότη μου, κι ας ξέρω πως είναι το πιο καταραμένο ρούχο που έχει υπάρξει ποτέ...

1 σχόλιο:

  1. Μαλακία αυτό με την καθηγήτρια...Μα καλά πόσο κολλημένα μυαλά υπάρχουν;Τόσο στενόμυαλοι πια;Γιατί αυτός ο συμμαθητής σου πόσο χαζός για να πιστέψει κάτι τέτοιο!Μου θύμησε ένα δικό μου συμμαθητή συνονόματο.(Γιώργο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή