Τρίτη

21 Δεκεμβρίου.

Μετά από ολόκληρους μήνες απουσίας, αποφάσισα να επανέλθω.Μήνες αναζήτησης, πνευματικής ανασυγκρότησης και πάει λέγοντας.Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ήμουν λάτρισσα της τεχνολογίας, και ο εθισμός μου στο blogging δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια σύντομη υπόθεση, που κράτησε πάνω -κάτω  μερικές εβδομάδες.


Κι όμως, είπα να επιστρέψω.Και ήρθα πίσω με νέες εμπειρίες, νέα όνειρα και πολλές αυταπάτες.Λένε ότι όταν κάτι τελειώνει, τότε κάτι καινούργιο αρχίζει.Σήμερα λοιπόν τελειώνει μια πολύ γλυκιά περιπέτεια, μια πολύ όμορφη ανάμνηση, που αν και σύντομη με άγγιξε και με ωρίμασε βαθιά.Λένε πολλά για τον πρώτο έρωτα, αλλά μόνο αυτός που τον ζει καταλαβαίνει τι σημαίνει.Δεν έχει να κάνει με πεταλούδες και αστεράκια και κόμπους στο στομάχι, αλλά με κάτι πολύ ιδιαίτερο, κάτι που σε ενώνει ουσιαστικά με κάποιον χωρίς να υπάρχει κάποιος προφανής λόγος.Ναι, αυτό είναι ο πρώτος έρωτας.Ενα συναίσθημα που προκύπτει από άλλα, όπως η ασύλληπτη περιέργεια, αλλά και η καθαρή, ατόφια βλακεία, που δεν επιτρέπει ποτέ την ορθολογιστική  σκέψη. Ετσι, κάποια στιγμή τελειώνει ο πρώτος έρωτας, μέσα στη δίνη των ακαθόριστων συναισθημάτων και στην πικρία για το "χαμό" ενός αγαπημένου προσώπου, με το οποίο είχαν περάσει τόσες ωραίες στιγμές.


Τί γίνεται όμως όταν το "τέλος" είναι κάτι το αναπόφευκτο και όχι μια προσωπική επιλογή;Η ερώτηση είναι ρητορική, φυσικά.Δεν έχει καμία σημασία τότε.Το μόνο πράγμα που απομένει είναι οι αναμνήσεις, αν και μια πολύ καλή μου φίλη έλεγε πάντοτε ότι είναι καλύτερα όταν δε θυμόμαστε τις αναμνήσεις που πονάνε.Θα συμφωνήσω μαζί της.Αν διαγράψεις το παρελθόν είναι πολύ εύκολο να προχωρήσεις μπροστά.Η φράση αυτή ακούγεται σαν κλισέ, αλλά ποιο το νόημα του να θυμάσαι κάτι που σε διαβάλλει και σε κάνει να βιώνεις το συναίσθημα της αποτυχίας ξανά και ξανά;


Δε θέλω να μείνω εδώ, αλλά ούτε και να ξεχάσω.Ούτε να κλάψω θέλω.Τίποτα.Απλώς να χαμογελάω και να χαμογελάς κι εσύ.

                                               
                                                            photo:  THE-LOVE-IS-GONE 
                                                    photographer:  Mladen Borisow