Παρασκευή

"Το πάθημα της...μόδας"

  Μια μέρα, καθώς ξεσκόνιζα τα ράφια της βιβλιοθήκης μου,βρήκα ένα παλιό βιβλίο που η μαμά μου μου είχε αγοράσει όταν ήμουν στην ηλικία των πέντε,με την ελπίδα να με κάνει ν'αγαπήσω το διάβασμα, ελπίδα δηλαδή που όλες οι μαμάδες έχουν για τα παιδιά τους.Το βιβλίο αυτό λεγόταν "το πάθημα της μόδας" και αναφερόταν σε μια νεράιδα η οποία αγόρασε ένα μοδάτο φόρεμα αποκλειστικά και μόνο για να ξεχωρίζει από τους άλλους, και χωρίς να υπολογίσει το γεγονός ότι δεν ήταν καθόλου ευκολοφόρετο.Και φυσικά το ηθικό δίδαγμα ήταν πως δε χρειάζεται να ξεχωρίζουμε από τους άλλους για την εξωτερική μας εμφάνιση, αλλά για τον εσωτερικό πλούτο και την καλλιέργειά μας...(!)
  Προσωπικά,δεδομένου του γεγονότος ότι είμαι εθισμένη στη μόδα και το στυλ, μόλις είδα το περιεχόμενο του βιβλίου έβαλα τα γέλια.Ποιος ο λόγος να βομβαρδίζουμε τα μικρά παιδάκια με διδάγματα-κηρύγματα του τύπου "Όποιος κοιτάει τη μόδα είναι ρηχός"; Άλλωστε τίθεται και το ερώτημα : "τότε γιατί η μόδα είναι μια τόσο μεγάλη βιομηχανία, και άρα μια τεράστια πλουτοπαραγωγική πηγή; Υπάρχει μια απάντηση σ'αυτό;
  Είναι κοινά αποδεκτό πως ο άνθρωπος,από τα αρχαία χρόνια ακόμη ήθελε να φαίνεται ωραίος και καλλωπιζόταν.Φορούσε ωραία ρούχα κι έτσι έδειχνε την κοινωνική του θέση και την οικονομική του κατάσταση.Για τις γυναίκες, η μόδα, από εκείνα τα χρόνια αλλά έως και σήμερα, είναι κάτι το οποίο συνδέεται με την αυτοεκτίμηση και την αποδοχή.Θέλουμε να φαινόμαστε ωραίες και ξεχωριστές, και η εφαρμογή των στυλιστικών κανόνων μας δίνει μια λύση στο πρόβλημα της ανασφάλειας και των κόμπλεξ.
  Η μόδα δεν είναι αποκλειστικά για ρηχούς ανθρώπους, και γι'αυτό καλύτερα θα ήταν να μη χρησιμοποιούμε ισοπεδωτικές φράσεις.Η μόδα είναι για όλους, απευθύνεται σε όλους και είναι σαφώς μια πανίσχυρη βιομηχανία η οποία έχει ως κινητήριο μηχανισμό την ανάγκη του ανθρώπου για κοινωνική αποδοχή.

"Πολύχρωμη ζωή"

  Στέκομαι δίπλα από το παράθυρο του δωματίου μου και γράφω.Γράφω μουσική, στίχους,διηγήματα,μπλογκς.Δεν ξέρω  τί μ΄έχει πιάσει τελευταία.
  Ανοίγω την μπαλκονόπορτα και εισπνέω το άρωμα του καλοκαιριού.Αντικρύζω άφοβα τον ήλιο.Δεν με καίει...Νιώθω ελεύθερη.Νιώθω ευτυχισμένη.
  Στο ράδιο οι indie μελωδίες των Camera Obscura μου κάνουν συντροφιά.
  Χτυπάει το τηλέφωνο,όμως ξέρω πως δεν είναι για κακό!Ολο το σύμπαν είναι με το μέρος μου.Δεν με νοιάζει για κανέναν και τίποτα, μου φτάνει μόνο να παρατείνω λίγο την αίσθηση της ξεγνοιασιάς.Του καλοκαιριού.Θέλω να ΖΗΣΩ!
  Η ζωή είναι εδώ.Κι εγώ το ίδιο.Θα γεμίσω τις κενές σελίδες της μνήμης μου με ευτυχία, και τα πολύχρωμα όνειρά μου θα με οδηγούν πλέον.Δε χρειάζεται να είμαι κάποα άλλη για να είμαι καλα.
Αλλωστε, ο καθένας μας κρύβει μέσα του ένα αστέρι.Το αστέρι της ευτυχίας...

Πέμπτη

"Μνήμες..."

 http://www.youtube.com/watch?v=cxHFV4v2rAc
 Κάνοντας μια πό τις συνηθισμένες μου ανασκαφές στο σπίτι της γιαγιάς , ανακάλυψα ένα παλιό άλμπουμ φωτογραφιών,τόσο σκονισμένο, που ούτε καν έβλεπα τί έλεγαν τα ανάγλυφά του γράμματα.
Μα...Κάπου τις ήξερα αυτές τις μορφές.Γνωστές σιλουέτες με κοιτούσαν άλλοτε με μάτια θλιμένα, άλλοτε με μάτια γεμάτα χαρά και άλλοτε γεμάτα νοσταλγία.Κάπου τα είχα ξαναδεί τα μάτια αυτά.Φυσικά...να η γιαγιά στο γάμο της μαμάς μου.Να και η μαμά με το βιντάζ κόκκινο φόρεμά της.Στη διπλανή σελίδα, η μποέμ θεία Εύα και η μικρή Σόνια.Από πάνω η Δήμητρα στην εφηβεία της και πιο κάτω η Μαρία.Στην πίσω σελίδα εγώ και η Θάλεια μικρές.
   Τί ωραίο που είναι να είσαι μικρός!Να βλέπεις τα πάντα με τα δικά σου μάτια.Να αναπνέεις τη μυρωδιά του δικού σου κόσμου.Να γεύεσαι και να παρατηρείς το μοναδικό σου μικρόκοσμο.Να εξιδανικεύεις τα άτομα, και να δέχεσαι όλα τα ερεθίσματα που σου προσφέρει το περιβάλλον σου χωρίς να έχεις παρωπίδες.Είναι ωραίο να νιώθεις πως ο κόσμος σου ανήκει.πως ποτέ δεν θα μεγαλώσεις.Είναι ωραίο η ενηλικίωση να φαντάζει μίλια μακριά.
   Αλλά το καλύτερο απ'όλα είναι να είσαι περικυκλωμένος από τους δικούς σου ανθρώπους.να νιώθεις ασφαλής σ'ένα περιβάλλον που σ'αγαπά και σε νοιάζεται.Να μην έχεις την αίσθηση της απώλειας,του χαμού.Να είσαι παιδι.
   Θα ήταν υπέροχο αν η ζωή έμοιαζε με φωτογραφικό άλμπουμ.Ολοι θα ήταν στη θέση τους όποτε θα τους χρειαζόσουν, κι όποτε θα γυρνούσες σελίδα, θα έβρισκες πάλι γνωστές φυσιογνωμίες.
   
   Ομως, η ζωή δεν είναι φωτογραφικό άλμπουμ...

"Η κατάρα των Ramones"

  Ολα ξεκίνησαν την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς που πέρασε...
Καθώς έπλενα τα δόντια μου για να πάω στο σχολείο, διαπίστωσα ότι η μπλούζα μου είχε λερωθεί.Ετσι λοιπόν, πήγα γρήγορα στο δωμάτιό μου, άνοιξα τη ντουλάπα μου, και πήρα την πρώτη μπλούζα που βρήκα μπροστά μου βιαστικά, για να μην αργήσω.Και ποιά ήταν αυτή; Σωστά μαντέψατε!Μια μπλούζα με το λογότυπο των Ramones!
  Εφτασα στο σχολείο τρέχοντας, κι όμως, δεν είχα γτάσειέγκαιρα.'Μπελάδες από την πρώτη κι όλας μέρα',σκέφτηκα.Περίμενα ήσυχα να τελειώσει η προσευχή και έπειτα έσπευσα να μπω μέσα προτού με πάρει κανένα μάτι.Κι όμως..."Επ, εσύ με τη μπλούζα που λέει ραμόνες!Νόμιζες πως δε θα σ'έβλεπα πουλάκι μου;Τί έγινε;Μας πλάκωσε το πάπλωμα;..."
  Και φυσικά ήταν ο υποδιευθυντής.Αυτός ο σπιούνος του σχολείου.η οχιά.Οχιά διμούτσουνη να τον φάει.Αφού του εξηγησα τί είχε συμβεί,με άφησε επιτέλους να μπω μέσα.Η μοίρα όμως μου έμελλε αποβολή πρώτη ώρα, όχι γιατί άργησα, αλλά γιατί φορούσα μπλούζα ροκ συγκροτήματος και η καθηγήτρια των θρησκευτικών υποστήριζε την ιδέα "Πας ροκάς,σατανιστής".
Ετσι λοιπόν,πέρασα την πρώτη ώρα στο παγκάκι της αυλής ακούγοντας το "I Want To Be Your Boyfriend" και σκεπτόμενη την ώρα που κάποιος θα το αφιέρωνε και σε 'μένα...
  Το κουδούνι τελικά χτύπησε και επιτέλους είχαμε διάλειμμα.Περίμενα  τις φίλες μου στο ίδιο παγκάκι, όμως αυτές βγήκαν μαζί μ'ένα τσούρμο άξεστους συμμαθητές μας με αδυναμία στην μουσική των σκυλάδικων,οι οποίοι και έκατσαν δίπλα μου.Και ενώ συζητούσαμε για το ταξίδη της Ελισάβετ στην Πορτογαλία, πετάγεται ο *Γιώργος:
-Ποιός είναι ο Ραμόνες;
-Εμ,ονομάζονται Ραμόνς, και είναι συγκρότημα, ή τουλάχιστον ήταν.
-Ναι, καλά.Ο γκόμενός σου είναι;
(εκείνη τη στιγμή πήγα να του απάντήσω "όχι, ο δικός σου", αλλά αρκέστηκα σ'ένα απλό "ναι",μπας και τον ξεφορτωθώ.)
Συνεχίσαμε λοιπόν τη συζήτηση κι ενώ σκεφτόμουν την ¨Ελις να περπατάει στους δρόμους της λισαβόνας και είχα φτιάξει μια ονειρική εικόνα με το μυαλό μου, ο Γιώργος μ'ενόχλησε πάλι:
-Ισπανός είναι ο Ραμόνες;
Μη θέλοντας ν'ασχοληθώ μαζί του, απάντησα:
-ναι
-Αχά...Από πού;
Ε, και σκεπτόμενη εγώ τη φίλη μου να περπατά στα πλακόστρωτα καλντερίμια της Λισαβόνας, είπα:
-Από την Πρτογαλία.
  Τα ατελείωτα, γάργαρα γέλια που ακολούθησαν, μ'έκαναν να συνειδητοποηήσω το μέγεθος της γκάφας που είχα κάνει. Από τότε, το παρατσούλκι μου είναι φυσικά-πώς αλλιώς- Ραμόνες, και πάντα ο Γιώργος και η παρέα του με ρωτάνε για το δεσμό μου, τον ισπανοπορτογάλο.Πάντα μελαγχολώ όταν σκέφτομαι πως μεγαλώνω και όλα τα ωραία κάποτε θα τελειώσουν , αλλά κάτι τέτοιες στιγμές με ανταμείβουν και με κάνουν να θέλω να φοράω συνέχειατη μπλούζα των ραμόνς,μπας και κρατήσει λίγο ακόμη η νιότη μου, κι ας ξέρω πως είναι το πιο καταραμένο ρούχο που έχει υπάρξει ποτέ...

"Μ' ένα κινητό,μπορείς να κατακτήσεις ολόκληρο τον κόσμο!"

  Από το δημοτικό ακόμη, ήθελα να πάρω για δώρο Χριστουγέννων ένα κινητό.Ομως φυσικά, έχοντας μαμά γιατρό, αυτό δεν έγινε ποτέ.Η έλειψη αυτού του πολυπόθητου κινητού όμως,με οδήγησε στην απομάκρυνση, και σιγά-σιγά στην απομόνωση από τους παλιούς μου φίλους.Είναι όμως τελικά ένα κινητό τόσο σημαντικό και είναι πλέον απαραίτητο μέσο επικοινωνίας;
  Πολλές δημοσιευμένες έρευνες εταιρειών κινητής τηλεφωνίας έχουν δείξει ότι η χρήση κινητού στην παιδική και την εφηβική ηλικία, μπορεί να οδηγήσει σε χρόνιες παθήσεις,αλτσχάιμερ ή ακόμη και καρκίνο.Τότε, γιατί αυτό το 'δολοφονικό όπλο' είναι τόσο ευρέως διαδεδομένο; Μήπως πρόκειται για ένα καλοστημένο σχέδιο που έχει ως στόχο τη χειραγώγηση των πληθυσμών;
  Δεν υπάρχει αμφιβολία πως για ό,τι κι αν πρόκειται, είναι πλέον απαραίτητο.Οι επαγγελματίες το χρησιμοποιούν ως ένα εργαλείο της δουλειάς τους, ενώ οι έφηβοι και γενικότερα το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού, γιατί τους επιβάλλεται ,είτε από τους γόνείς τους ως ένας 'συναγερμός' για το αν είναι ανά πάσα στιγμή καλά, είτε ώστε να μείνουν σ'επαφή με τους φίλους και τους γνωστούς τους.Ε,λοιπόν ,εδώ θέλω να καταλήξω.Είναι σωστή μια σχέση η οποία βασίζεται στην ανταλλαγή γραπτών μηνυμάτων;Είναι 'φίλος' κάποιος ο οποίος θεωρεί πως επειδή ο 'φίλος' του δεν έχει κινητό δεν μπορούν να επικοινωνήσουν και άρα κόβει την επαφή; Επομένως λοιπόν είναι αποδεκτό ότι το κινητό πολλές φορές μεγαλώνει την αντικοινωνικότητα και δίνει μια αίσθηση ελευθερίας και ανεξαρτησίας στους εφήβους, η οποία όμως είναι λανθασμένη.
  Φυσικά, η κατοχή ενός κινητού τηλεφώνου είναι απολύτως προσωπική επιλογή.Είναι καλύτερα όμως να μη 'μασάμε' αυτά με τα οποία μας βομβαρδίζουν οι εταιρείες για ν'αγοράσουμε τα καταναλωτικά τους αγαθά και να είμαστε όλοι ίδιοι.Αλλωστε,είναι μοναδικός όποιος διαφέρει από τον όχλο...