"Μνήμες..."

 http://www.youtube.com/watch?v=cxHFV4v2rAc
 Κάνοντας μια πό τις συνηθισμένες μου ανασκαφές στο σπίτι της γιαγιάς , ανακάλυψα ένα παλιό άλμπουμ φωτογραφιών,τόσο σκονισμένο, που ούτε καν έβλεπα τί έλεγαν τα ανάγλυφά του γράμματα.
Μα...Κάπου τις ήξερα αυτές τις μορφές.Γνωστές σιλουέτες με κοιτούσαν άλλοτε με μάτια θλιμένα, άλλοτε με μάτια γεμάτα χαρά και άλλοτε γεμάτα νοσταλγία.Κάπου τα είχα ξαναδεί τα μάτια αυτά.Φυσικά...να η γιαγιά στο γάμο της μαμάς μου.Να και η μαμά με το βιντάζ κόκκινο φόρεμά της.Στη διπλανή σελίδα, η μποέμ θεία Εύα και η μικρή Σόνια.Από πάνω η Δήμητρα στην εφηβεία της και πιο κάτω η Μαρία.Στην πίσω σελίδα εγώ και η Θάλεια μικρές.
   Τί ωραίο που είναι να είσαι μικρός!Να βλέπεις τα πάντα με τα δικά σου μάτια.Να αναπνέεις τη μυρωδιά του δικού σου κόσμου.Να γεύεσαι και να παρατηρείς το μοναδικό σου μικρόκοσμο.Να εξιδανικεύεις τα άτομα, και να δέχεσαι όλα τα ερεθίσματα που σου προσφέρει το περιβάλλον σου χωρίς να έχεις παρωπίδες.Είναι ωραίο να νιώθεις πως ο κόσμος σου ανήκει.πως ποτέ δεν θα μεγαλώσεις.Είναι ωραίο η ενηλικίωση να φαντάζει μίλια μακριά.
   Αλλά το καλύτερο απ'όλα είναι να είσαι περικυκλωμένος από τους δικούς σου ανθρώπους.να νιώθεις ασφαλής σ'ένα περιβάλλον που σ'αγαπά και σε νοιάζεται.Να μην έχεις την αίσθηση της απώλειας,του χαμού.Να είσαι παιδι.
   Θα ήταν υπέροχο αν η ζωή έμοιαζε με φωτογραφικό άλμπουμ.Ολοι θα ήταν στη θέση τους όποτε θα τους χρειαζόσουν, κι όποτε θα γυρνούσες σελίδα, θα έβρισκες πάλι γνωστές φυσιογνωμίες.
   
   Ομως, η ζωή δεν είναι φωτογραφικό άλμπουμ...